امرداد روز، در امردادماه که روز هفتم است جشن امردادگان است. این جشن متعلق به امشاسپند امرتات است که مظهر جاودانگی و تندرستی و دیر زیستن است.

قبل از هر چیز باید درباره واژه اشتباه مرداد توضیح داده شود؛ واژه اوستایی امرداد امرتاته amertata است که به معنای بی مرگی است و اگر الف آن را که پیشوند نفی است از قلم بیندازیم معنی آِن عوض شده و فرشته بیمرگی و جاودانگی به دیو نیستی و مرگ تغییر شکل میدهد، زیرا همانطور که امرداد به معنی بی مرگی است مرداد معنی مرگ می دهد. بنابراین شایسته است که این کلمه را امرداد بخوانیم. امرداد فرشته نماینده آخرین مرتبه کمالاتست. صفات پاک فرشته امرداد و توجه او نسبت به آبادی زمین و پاکی و نظافت بطور مشروح بیان شد نظر به همان صفات پاک و پسندیده است که ایرانیان این روز را جشن می گرفتند و به شادی می پرداختند و خود را برای پیروی از فرشته مذکور آماده می ساختند. ابوریحان در صفحه ۲۵۰ ترجمه فارسی آثارالباقیه می نویسد: " امرداد ماه روز هفتم آن امرداد روز است و آن روز را به واسطه اتفاق افتادن دو اسم با هم جشن می گرفتند معنای امرداد آنست که مرگ و نیستی نداشته باشد امرداد فرشته ای است که به حفظ گیتی و تربیت غذاها و دواها که اصل آن نباتات است و زائل کننده گرسنگی و ضرر و امراض، موکل است".
نیاکان ما در این روز به باغها و مزارع خرم و دلنشین می رفتند و پس از نیایش به درگاه اهورامزدا این جشن را با شادی و سرور در هوای صاف و در دامن طبیعت برگزار می کردند.

لینک مطلب مرتبط در ایمنا نیوز:

http://www.imna.ir/news/349491/