( زادهٔ ۱۰ امرداد ۱۳۰۷ تهران ) مبتکر و سازنده سازهای موسیقی ایرانی
قنبری مهر در ۶ سالگی پدرش را از دست داد. پس از تحصیل تا پنجم ابتدایی برای امرار معاش به کارهای مختلفی از جمله نجاری روی آورد. با توجه به علاقهای که به موسیقی داشت، پس از چند سال و زمانی که امکانات فراهم شد، تصمیم گرفت تا برای یادگیری موسیقی و نوازندگی ویلون نزد استاد ابوالحسن صبا برود. پس از گذراندن یک دوره نتنویسی و آشنایی با گامهای موسیقی ایرانی و غربی و یادگیری نوازندگی، استاد صبا پیشنهاد ساخت ویلون را به وی داد و او را به سورن آراکلیان معرفی کرد تا از اطلاعات و مطالعات نظری وی آگاه شود. وی با استفاده از راهنماییهای ابوالحسن صبا و آراکلیان به ساخت ویلون پرداخت و در سال ۱۳۳۴ کارگاه سازسازی وزارت فرهنگ و هنر را تاُسیس کرد.
عزیمت به اروپا :
نامبرده در سال ۱۳۳۹ از سوی اداره هنرهای زیبا، جهت کارآموزی در کارگاه اتی ین واتلو که در پاریس قرار داشت به فرانسه اعزام شد. او به دلیل مهارت و تجربهٔ فراوان، مستقیماً به دورهٔ مخصوص تعمیرات که مربوط به دورهٔ عالی است، راه یافت و مهارت خود را به آنجا رساند که دیوید اویستراخ، ویلون ساختهشده او را نواخت و با نوشتن نامهای مهارت و استادی قنبریمهر را ستود.
قنبریمهر، دوره عالی ساخت ساز را که مدت آن ۲ سال بود، در مدت ۶ ماه تمام کرد و به ایران بازگشت و به غیر از ساخت ویلون شروع به ساخت سازهای ایرانی و رفع اشکالات آنها کرد.
http://www.rahgoshaymuseum.com/fa/news-fa/50-calendar/1149-ebrahim-ghanbari-birthday#sigProGalleria0370048d41
نوآوریها:
او به واسطهٔ روحیهٔ نوآور خود، در سازهای ایرانی تغییراتی ایجاد کرد تا مشکلات این سازها را کمتر و یا برطرف کند. از جملهٔ این فعالیتها میتوان به تنظیم فاصلهٔ گوشی، ثابت کردن خرک سهتار، تثبیت پردههای تار و سهتار با فلز، تغییر سرپنجهٔ تار و سهتار به قالب گیتار، ایجاد شیار در اطراف دهانهٔ کاسه و نقاره تار، طراحی ساز کروماتیک سنتور، تغییرات در سازهای قانون و کمانچه اشاره کرد.
از کارهای منحصر به فرد او، ابداع تکنیکی زیبا در تزئین سازها با بهرهگیری از تلفیق ورق برنج و چوبهای زینتی معروف به «مِهرکاری» است که استادان سازندهٔ ساز، نام آن را از پسوند فامیل قنبریمهر گرفتهاند.
قنبریمهر در اوایل دههٔ هفتاد، با اندازهگیری نسبت نوازنده به ساز در نقاشیهای ظروف بهجای مانده از دورهٔ ساسانی، بربطهایی را مشابه بربطهای آن دوره، به دو صورت متفاوت، یکی با صفحهٔ پوستی و دیگری با صفحه چوبي ساخت.