محمدرضا ایلدار ژاله، کارمند بازنشسته بانک ملی ایران است. وی ساختن ساز را به طور رسمی از سال ۱۳۵۷ آغاز کرد و تخصص او در ساختن تار و سه‌تار است ولی در ساختن سازهای سنتور، تنبور، قیچک، کمانچه، دف و دایره نیز مهارت دارد و نوآوری‌هایی نیز در زمینه ساخت و صدادهی این سازها به انجام رسانده است. او بر روی هر یک از سازهایی که می‌سازد، یک شماره سریالی حک می‌کند که نشان می‌دهد چندمین ساخته اوست و طبق همین شماره ها وی تا خرداد سال ۱۳۹۶ مجموعاً ۱۳۷۸ دستگاه ساز ساخته است. او در یکی از محله‌های قدیمی تهران زندگی می‌کند.
ایلدار ژاله شاگردان بسیاری را تربیت کرده و تشکیل محافل آموزشی از روشهای آموزش ژاله است. وی در سرودن شعر نیز دستی دارد. از وی دو کتاب یکی به نام "ساز و راز" و کتاب دیگر بنام "آیینه‌ای که دارم" منتشر شده که شامل برگزیده غزلیات، دوبیتی‌ها و رباعیات اوست. او در جهت بهبود سازهای ایرانی و تولید صداهای نو دست به ابتکاراتی زده که منجر به اختراع چندین ساز مضرابی و آرشه‌ای شده است. ابداعات وی به قرار زیر است:

سازهای ابداعی مضرابی:
دلنواز : سازی مضرابی با صدایی ما بین تار و سه‌تار.
مراژ : نام این ساز برگرفته از سرواژه‌های محمدرضا ایلدار ژاله می باشد، دارای ۳ سیم با صدای بم
نسیم: ۶ سیم، نوازندگی مثل تار با صفحه ارتعاش از چوب کاج
نرگس: دارای ۳رسیم با صدای بم، قدرت اجرا مثل تار

سازهای آرشه‌ای:
دل گشا: سوپرانو و باس
دل انگیز: علاوه بر سوپرانو و آلتو، باس هم دارد
دل آویز: آلتو
ژاله: سوپرانو و آلتو
صدف
دلنشین
دل‌آرام یا "هوره"
ساز لیر (ترکی) با تغییرات زیاد ۴ سیمه شد و جای آرشه خور پیدا کرده است.

• سازهای ساخت استاد در سراموزه سازهای ساخت استاد در سراموزه
• دل آويز دل آويز
• دل گشا دل گشا
• استاد ژاله و استاد شجریان استاد ژاله و استاد شجریان
•